ایزو

هر چه ایزو بیشتر باشد، حساسیت حسگر به نور بیشتر می‌شود.

حساسیت حسگر مانند شبکیه‌ی چشم انسان عمل می‌کند

زمانی که شما در یک اتاق چراغ را خاموش می‌کنید، اتاق تاریک می‌شود.

اما به‌تدریج، شروع به دیدن چیزهایی داخل اتاق می‌کنید

وقتی چراغ‌ها روشن می‌شوند، حس می‌کنید که مستقیما به خورشید زل زده‌اید و فاصله‌ی کمی از آن دارید.

و برای همین است که سریعا چشم‌های خود را می‌بندید.

اتفاقی که می‌افتد، این است که زمانی که تاریک می‌شود،

شبکیه‌ی چشم بزرگ‌تر می‌شود و امکان ورود نور بیشتر را می‌دهد

به بیانی ساده‌تر، حساسیت چشم شما به نور را افزایش می‌دهد. و برای همین است

که کم‌کم و به‌تدریج شروع به دیدن اشیای داخل اتاق می‌کنید.

شبکیه کوچک‌ترین منابع نور را تقویت می‌کند و شما قادر به دیدن خواهید بود.

پس، اگر چراغ‌ها به‌یکباره روشن شوند، میزان نور با این که چندان هم روشن نیست،

شما را کور خواهد کرد؛ چرا که چشم‌هایتان هنوز نسبت به نور بسیار حساس هستند.

کارکرد حسگر دوربین بسیار به شبکیه‌ی چشم شبیه است.

زمانی که حساسیت بالا باشد، حسگر نور آمبیانس را تقویت می‌کند.

از آنجایی که نور_افزایش یافته است، میزان نور ورودی نیز افزایش می‌یابد

بنابراین، ایزوی_بالاتر باعث می‌شود نور بیشتری داشته باشیم.

ممکن است از توضیحات بالا نتیجه بگیرید که بهتر است همیشه ایزو_(را بالا نگه دارید اما اینطور نیست.

زمانی که ایزو را زیاد می‌کنید، نویز داخل تصویر بیشتر می‌شود و عکس دانه‌دانه می‌شود.

برای همین هم هست که با این که ایزو-حساسیت را افزایش می‌دهد، بهتر است که در کم‌ترین میزان پیش‌فرض دوربین باشد.

معمولا ایزوی ۱۰۰ بهترین گزینه است.

اما برخی از DSLRهای جدیدتر و بهتر، ایزوی/-۵۰ نیز دارند.

هر چه ایزو کم‌تر باشد، نویز موجود در عکس شما کم‌تر خواهد بود.

هر چه ایزو بیشتر باشد، نویز بیشتر در عکس‌های شما به شکل دانه خودش را نشان خواهد داد.